İvan Krılov - Aslan və ağcaqanad

Təhqir etmə zəifi, gücsüzə gülmə, utan!
Zəiflərin gücünü görmədinsə, qorx ondan!
О qədər də qürurla güvənmə qüvvətinə,
Eşitmişəm keçmişdə mən belə bir əfsanə:
Aslan nələr çəkməmiş kiçik Ağcaqanaddan,
Kin və nifrət göstərdi ona bir gün bir Aslan.
Ağcaqanad hirsləndi, dözmədi bu təhqirə,
Qüvvətini toplayıb hücum etdi о şirə.
Vızıldadı, çünki о boruçalan əsgərdir,
Düşməni çarpışmagа çağırdı, bu hünərdir!
Aslan güldü, о isə möhkəm durdu sözündə,
Vızıldadı Aslanın qulağında, gözündə.
Fürsət seçdi, vermədi aman kinli düşmana.
Qartal kimi şığıdı о qudurğan aslana.
İynəsini batırıb sordu onun qanını,
Çırpındı quyruğıylə vursun boruçalanı.
Ağcaqanad qorxmadı, yerini tez dəyişdi,
Qondu onun alnına, zəli kimi qan içdi.
Şir başını tərpətdi, quyruğunu oynatdı,
Hər iynəsi Aslana kəskin ox kimi batdı.
Sancdı onun ağzını, qulağını, burnunu,
Nərildətdi Aslanı, qeyzə gətirdi onu.
Şir qıcadı dişini, acıqlı nərəsindən
Tirim-tirim titrədi orman, qaya, çöl, çəmən.
Bu nərədən heyvanlar qalxaraq tez ayağa,
Bir başqa dəhşət ilə başladılar qaçmağa.
Sanki, daşqın sel gəlir, ya sönməz bir yanğın var,
Kiçik ağcaqanaddan qopdu bu fısqırıqlar.
Çox dartındı, çırpındı, qüvvətdən düşdü aslan,
Qucaqlayıb torpağı, sülh istədi düşmandan.
Boruçalan qəhrəman ona sülh etdi əta,
Axilles ikən dönüb Omir oldu o, hətta.
Vızıltı ilə uçdu, aslanı endim, deyə,
Bu zəfər nəğməsini yaydı bütün meşəyə.