Yunus Əmrə - Ərənlərün himmətini bən bana yoldaş eyləyəm

Yunus Əmrə - Ərənlərün himmətini bən bana yoldaş eyləyəm

Ərənlərün himmətini bən bana yoldaş eyləyəm,
Hər qancaru varur isəm cümlə işüm xoş eyləyəm.

Qoyam dünyəyi gedəm, çün axirətə səfər edəm,
Ol uçmaqda hurilərdən bən bana yoldaş eyləyəm.

Təzə vü yumşaq gəlməyəm, cümləsindən fariğ olam, 
Gər döşəgüm toprağ isə yastuğumı taş eyləyəm.

Uram yıqam nəfs evini, oda yana hirsü həva,
Əl gətürəm şimdən gerü, nəfs İlə savaş eyləyəm.

Tənüm dəxi, canum dəxi hiç bilmədi “ənel-heq”i, 
Şimdiyədek bilmədiyse şimdən gerü tuş eyləyəm.

Bu gün gülən kişi bunda yarın ağlayısar anda,
Rəvan döküb göz yaşmı, yasduğımı yaş eyləyəm.

Miskin Yunus çağırub (der) aşiqiyəm miskinlərim, 
İçüm miskin dəgül isə miskin taşum uş eyləyəm.