Tofiq Fikrət - Zərrişdə

“Yaz eşqinə dair” — dediniz... 
İşdə: Çocuqkən Qayət afacan bir kədi sevdim ki əlimdən 
Bir ləhzə buraxmazdım; uyurkən qucağımda
Ruhumdakı şəfqət 
Həp üstünə titrar; gecə bəzən yatağımda 
Birlikdə uyardıq. Buraxıb məktəbə getsəm
Diltəngeyi-həşrət
Mütləq məni diqqətsiz edər, 
“Hey, qoca sərsəm!”
Tənbehi-tokatlarla guruldardı başımda.
Mən aşiqi-şeyda,
Hər qəhrə təhəmmüllə sevərdim... 
O yaşımda Sevməkdəki təsiri təsəllini bilərdim.
Herkəs kimi, hətta 
Bəzən də səbəbsizcə olurdum mütəəllim... 
Zərrişdə, bu ismiydi onun, sanki xəbərdar
Məxfı kədərimdən, 
Yaltaqlanar, atlar, sürünər, oxşadar, oxşar, 
Tətyibimə, əlbettə, o gün çarə bulurdu:
Lakin üzərimdən 
Bir kərra o hüzn oldumu zail, qurulurdu: 
“Sayəmdə bu nəşən” demək istər kimi məğrur
Məğruri mühəkkir, 
Başlardı vəfasızlığa; mən acizi məshur,
Hər dürlü xüsusatma, hər keyfınə tabe
Bəzən mütəxeyyir, 
Bəzən mütəhekkim: yenə aciz, yenə qane. 
Ən şübhəli bir meylini görsəm inanırdım,
Biçarəliyimdən. 
Həp dırmalamr, dırmalanır, dırmalanırdım! 
“Yaz eşqinə dair” — dediniz... İşdə misalı:
Sevdiklərimin mon 
Hamsmda bu dırnaqlan, hamsmda bu halı, 
Hamısında bu xırçın kədi simasmı gördüm... 
Bir örnrü cahimin bütün əzvakmı sürdüm!