Elşən İsmayıl - Ruhuna aşiqəm, qadın!

Bir soyuq qış günü...

Məni isidən yalnız səni düşünmək,

Bir də borca aldığım odunun yanan közüdür...

Arzumuzun özüdür həsrətimiz,

Eşqimiz, məhəbbətimiz bax bu qədər sadədir,

Amma özəl duyğular

Və bütün istəklərimiz

Nə səndən uzaq, nə də

Səndən ötədir...

İşıq saçır sevgimiz

Təki yanan şam.

Mən səninlə hər səhər, axşam

Sanki nahar edirəm

Xəyal süfrəsində, bil,

Maaşımın hər qəpiyitək

Əzizsən mənə və qorxuram,

Bilməm nədən,

Bəlkə sənsizlikdən?!

Yox, azacıq məvacibimin bitməyi kimi

Sənlə olan sevgimiz də bitər birdən,

Gedər uzağa, gedər məndən...

Bəlkə bu gün sənə istədiyin nəisə,

Arzuladığın əşyanı,

Dilədiyin bircə paltarı

Almağa gücüm çatmaz,

Amma unutma ki,

Bütün qışı, soyuğu

Səni isidəcək, elə ikimizi də

Şaxtadan qoruyacaq

Dağ başında, dərədə

Bir şirin daxmamız var...

Gəl,

Əl-ələ verək, yaşayaq bu daxmada,

Bəli ışığımız olmasa da,

Balaca bir şamımız,

Baş üstündə damımız,

Bir də gözəl süfrəmiz var,

Üstündə duz-çörək və də sevgimiz...

Düzdür, bir az çətindir

Cırıldayan və bir qədər paslanmış

Yataqda yatmaq.

Bəli, böyük əziyyətdir

Qara, nəmə, palçığa dözmək,

Amma ruhumuz var,

Şükür Tanrıya,

Bir qədər azuqəmiz,

Meşoxda kartof, soğan.

Lakin elə bu deyilmi,

Əsl sevgi sınağı?!

Yaradandan gizli yox,

Səndən nə gizlədim mən,

Aylığım bir az una,

Bir parça şokolada

Və bir az südə çatar ancaq...

Sənlə elə şirindir

Özəl xəyallarımız,

Bir daxmada olsaq da,

Gözəl arzularımız var...dı...

Bəli, vardı, çünki

Lənətə gəlsin hər şey,

Sən sətəlcəm olanda

Çatmadı pul dərmana,

Nə də həkimə,

Pulsuz heç nə etməyən o zalıma...

İndi məzar başında ağlamaqla doyuram,

Sanki şirin su kimi, sanki bulaqdır mənə

Səni düşünüb qəmlənmək,

Amma yenə

Qayıdıram daxmaya, əlimdə ucuz şərab

Və də zavod çörəyi,

Gecə soyuqdan dona-dona

Qucuram sən qoxan

Nimdaş balıncı və pıçıldayıram içimdə:

“Ruhuna aşiqəm, qadın,

Sanki getməmisən sən,

Çünki xəbərin yoxdur,

Getdiyini sanaraq,

Bu evdən qıraq,

Elə bu evdə qalmısan,

Hopub nəm tək, soyuq tək

Artıq mən olmusan sən...”

Elşən İsmayıl:

Kasıb olanda nə olar ki, sevməyək?!