Yunus Əmrə - Gedər idüm ben yol sıra, yavlaq uzamış bir ağac

Yunus Əmrə - Gedər idüm ben yol sıra, yavlaq uzamış bir ağac

Gedər idüm ben yol sıra, yavlaq uzamış bir ağac, 
Böylə lətif, böylə şirin, könlüm aydur bir qaç sir aç.

Böyl’ uzamaq nə me’nidür, çünki bu dünyə fanidür, 
Bu fuzullıq nişanıdur, gəl bəri miskmligə keç.

Böylə lətif bəzənübən, böylə şirin düzənübən,
Könül Həqqə uzayuban dilək nədür, neyə möhtac?

Ağaç qarır, dövran dönər, quş budağa bir gəz qonar, 
Dəxi sana quş qonmamış nə gögərcin, nə xud dur ac.

Bir gün sana zəval irə, yücə qəddün enə yerə, 
Budaqlarım oda girə, qaynaya qazan, qıza sac.

Yunus, imdi sən bir necə, əksükligün yüz bin onca, 
Qur’ ağaca yol sorunca təfərrüclən yoluna keç.