Yunus Əmrə - Ey bana eyü deyən, bənəm qamudan yavuz

Yunus Əmrə - Ey bana eyü deyən, bənəm qamudan yavuz

Ey bana eyü deyən, bənəm qamudan yavuz,
Alnumı ay bilürəm, bu gözlərümi yılduz.

Bu vücudum şəlırinde buçuq pullıq assum yoq, 
Əməlüm məhəllələri sərbəsər qalmış issüz.

Hücrədə vü bucaqda Heqqə layiq əməl yoq, 
Kimdə derdü fəraq var, kimlərdə esərlü söz.

Xəlq həb ayağın durur, bən səgirdüm oturdum, 
Keçdüm sədr yerinə, döşək qalın, yerüm düz.

Bunun kıbi saluslıq çünkim əlümə girdi,
Ayruq n’işüme yarar derdü fəraq, vahü suz?!

Ben bir kitab oqudum qələm anı yazmadı, 
Mürəkkəb eylər isəm yetməyə yedi dəniz.

Bən oruc namaz içün sücı içdüm esridüm, 
Təsbihü səccadəyçün dinledüm çeştə qopuz.

Yunusun bu sözindən sən mə’ni anlar isən, 
Konya minarəsini görəsin bir çuvalduz.