Seyid Əzim Şirvani - Siçan və balası

Bir ədəd bikəmal bəççeyi-muş – 
Ki, hənuz olmamışdı sahibhuş, 
Görməmişdi ziyayi-dünyanı, 
Eyşü zövqü səfayi-dünyanı, 
Bir zaman bixəbər anasından, 
Çıxdı dışarı öz yuvasından. 
Seyr edərdi o kühu səhranı, 
Hər tərəf eyləyib tamaşanı. 
Ta ki oldu o xürdsalə əyan, 
Bir xürus ilə bir pişik o zaman. 
Pişiyi gördü oxşayır özünə, 
Xoş göründü pişik onun gözünə. 
İstədi eyləsin ona ülfət, 
Leyk qıldı xürusdən vəhşət. 
Qaçıban girdi öz yuvasına, 
Macəranı dedi anasına, 
Key olan rahəti-rəvanım ana, 
Ey təni-zarıma təvanım ana, 
Çıxmış idim bu gün səyahətə mən, 
Leyk oldum düçar möhnətə mən. 
Rast gəldim mən iki heyvanə, 
Üz verib qəm məni-pərişanə. 
Biri qayətdə xoşnüma idi, 
Sanki məhbubi-dilrüba idi. 
Bığlarında həcaməti var idi, 
Biz tək əslü nəcabəti var idi. 
Eylədim ülfətinə çox rəğbət, 
Leyk yarından eylədim vəhşət. 
Ku-kələk açdı hərzəvü pürmu, 
Hər zaman eyləyirdi quqqulu-qu. 
Gah qanadlarını döyürdü yerə, 
Xişm edəndə dönürdü şiri-nərə. 
Vardı başında şöleyi-atəş, 
Ürəyim ondan eyləyirdi ğəşş. 
Dedim: - Ey tarı, ver qanad mənə, 
Ver bu bədbəxtdən nicat mənə. 
Qaçıb ol xəsmdən məni-qafil 
Şükr oldum yuvamıza daxil. 
Olmasaydı əgər o pür pərü bal, 
Mənə hasil olurdu yarə vüsal. 
Dedi: - Ey novrəsideyi-madər, 
Rahətü nuri-dideyi-madər, 
Vəhşətin biməqamü bicadır, 
Ol xürusi ki, rəğbət-əfzadır – 
Ki, onun yoxdu bir ziyanı bizə, 
Bəlkə var rahəti-rəvanı bizə. 
Sübh vəqtində tez durub bannar, 
Annıyanlar işarəsin annar, 
Sənə amma o xoş gələn heyvan 
Düşməni-muşdir mühili-zaman. 
Ey bala, ondan ehtiraz eylə, 
O mühil ilə ülfət az eylə. 
Cəfər, ey sərvi-bustani-pədər, 
Güli-xoşətri-gülsitani-pədər, 
Var elə şey ki, xoşnümadı sənə, 
Leyk batində bir bəladı sənə. 
Var elə şey ki, xoş gəlir gözüvə, 
Leyk anın ziyanı var özüvə. 
Necə kim, “Dastani-bəççeyi-muş”. 
Oxusan eyləyər səni mədhuş.