Seyid Əzim Şirvani - Məmun və kənizi

Seyid Əzim Şirvani - Məmun və kənizi

Aldı Məmun bir kənizi-lətif, 
Bərgi-gül tək lətif-xülqü zərif. 
Şəbi-xəlvət o sərvi-xoşqamət 
Durdu Məmundan eylədi nifrət. 
Xişmnak oldu padşahi-qəyur, 
Çün özündən görüb kənizi nəfur. 
Nə qədər bənd oldu miri-əcəl, 
Padşahə kəniz vermədi əl. 
Dedi Məmun, key fəriştəcəmal, 
Xatirində nədəndi rəncü məlal? 
ərz qıldı kəniz, key mövla, 
İstər öldür və ya ki, eylə rəha- 
Ki, gəlir buyi-bəd dəhanından, 
Qaçıram, vəchi var ki, yanından. 
O gecə hiç yatmayıb Məmun, 
Qüssədən oldu sübhədək dilxun. 
Sübh qıldı təbiblər ehzar, 
Dərdi-pünhanın eylədi izhar. 
Qıldılar dəfinə əlaci-niku, 
Dəhəni oldu gül kimi xoşbu. 
Dust tutdu kənizə şahi-əcəm, 
Oldu hər sübhü şam ona həmdəm. 
Mənə çox dustdur bu siməndam- 
Ki, mənim eybim eylədi elam. 
Eybi örtən rəfiq kövdəndir. 
Onu sən dost sanma, düşməndir. 
Seyyida, sanma dustdur, zinhar
Kim, sənə eybin eyləməz izhar.