Saib Təbrizi - Demirəm, səhrada bir rəhbərim yoxdü mənim

Demirǝm, sǝhrada bir rahbǝrim yoxdü mǝnim, 
Qanadımdan savayı bir hünǝrim yoxdü mǝnim. 

Cigǝri yanmış o qǝvvas da mǝnǝm, yox nǝfǝsim, 
Dağdan özgǝ ürǝyimdǝ gövhǝrim yoxdu mǝnim. 

Neçǝ müddǝtdi axan qümlǝr olub hǝmsǝfǝrim, 
Gedirǝm, mǝnzilim harda? Xǝbǝrim yoxdu mǝnim. 

İstǝrǝm qǝlbimǝ atǝş yağa bu uçmaqdan, 
Daşa dönmüş ürǝyimdǝ şǝrǝrim yoxdu mǝnim. 

Elǝ yüngüldü yüküm, Nuh mǝni almış gǝmiyǝ, 
Çör-çöpǝm sanki, tufandan xǝbǝrim yoxdu mǝnim. 

Bǝnzǝrǝm sǝrvǝ, baxarlar mǝnǝ heyran-heyran, 
Qǝmdǝn özgǝ bu cahanda sǝmǝrim yoxdu mǝnim. 

Sapı odlansa şamın od yeriyǝr qǝlbinǝdǝk, 
Axı pǝrvanǝyǝ, yansam, zǝrǝrim yoxdu mǝnim. 

Narahat qǝlbim ilǝ hǝr gecǝ söhbǝt edirǝm, 
Ondan özgǝ nǝ edim, namǝbǝrim yoxdu mǝnim. 

İki dünyaya dǝyǝr indi qulaq dincliyimiz, 
Heç dǝ qǝmgin deyilǝm, simu-zǝrim yoxdu mǝnim. 

Şam kimi istǝmişǝm ki, işığım pǝrvaz edǝ, 
Heyf ola, uçmaq üçün balu pǝrim yoxdu mǝnim. 

Əymişǝm qönçǝ kimi başımı öz sinǝmǝ mǝn, 
Saib, ondan savayı özgǝ yerim yoxdur mǝnim.