Mücirəddin Beyləqani - Rübailər

Könlüm ki, daima işrət sevərdi,
Gözüm ki, üzünə səcdə edərdi,
Odlu pərvanəylə, sulu peymanə -
Eyləmiş onları, ayrılıq dərdi.
 
Saqi ki, tökərdi badə minadan,
Mütrib ki, incilər saçardı hər an,
Biri qan alandı, biri təbibdi,
Bu, nəbzi yoxlardı, o tökərdi qan.
 
Firuzə göy kimi üzük qaşım var,
Yəhərli atımdır mənim ruzigar.
Şerimin, nəsrimin sünbüllərindən
Minlərlə Xaqani başaq toplayar.
 
İsfahan əhlinin düz olmaz əhdi,
Görməzsən iş vaxtı onlarda cəhdi.
İsa dəmli Mücir, uyma bu xalqa,
Olmuş çünki Dəccal onlara Mehdi.
 
Ey gecə, neyləyim Allah üçün, mən?
Darıxdım təklikdən, kimsəsizlikdən,
Ömrüm olsan belə, açıl, ey səhər!
Qaranlıq pərdələr çəkilsin göydən.
 
Ey saçı səhəri tutan güləndam,
Gün üzün min günü eyləyib axşam.
Haram qanımızı sanırsan halal,
Öz halal vəslini edirsən haram.
 
Dedim kömək allam mən İsfahanda,
İnsaf mədəninin ləli var onda.
Nə bilim İsfahan əhli kor imiş,
Sürməsi var ikən belə cahanda.
 
Kuyində qəmə dözməyimə fərman var,
Ağlar bu gözümdə hər gecə tufan var.
Qəlbim yaşadır dərdlərini dərmansız,
Dözmək gərək, hər qədr bədəndə can var.