Mirzə Ələkbər Sabir - Növhə

Mirzə Ələkbər Sabir - Növhə

Baxdı çün Əkbərinin nizədə Leyla üzünə,
Gördü zülfü tökülüb, çün şəbi-yelda üzünə.

Gəldi şurə dedi: — Ey şəmi şəbistanım oğul, 
Yetmədin kami-muradə məhi-tabanım oğul, 
Həşıətək dildə qalıb çıxmadı bu canım, oğul. 
Gəlməyəydi anan, ey kaş, bu dünya üzünə.

Ey səba! Bircə əs, ol zülfü-pərişam dağıt, 
Xanimani-dili-viraneyi-Leylanı dağıt, 
Dili-viraneyi-Leyla kimi dünyanı dağıt,
Qoyma düşsün dəxi ol zülfü-səmənsa üzünə.

Dedilər: — Kimdi bu övrət bizi nalan eləyən? 
Yoxsa Leyladu bu Məcnun kimi əfqan eləyən? 
Səni, ey tazə cavan, qanına qəltan eləyən 
Necə məhşərdə baxan həzrəti-Zəhra üzünə?

Sabira, hər il əza saxla Əliəkbərə sən, 
Kərbəlada gedib ağla o şəhi-davərə sən,
Gəl qiyamətdə bu cəm ilə səfi-məhşərə sən 
Qalma həsrət iki dünyadə bu mövla üzünə.