Mikayıl Müşfiq - Poçt qutusu

İllərdir bu divara, sən ey poçt qutusu,
Yorğun bir adam kimi dayamışsan arxanı,
Saqlıdır içərində sirlərin ən quytusu,
Tanımayan bulunmaz sənin açıq yaxanı.
 
Karvanların uzayan yollarının zülmünə
Canla, başla, ürəklə dəmir köksünü gərdin.
Kiminə nəşə sundun, qəm içirdin kiminə,
Buna həyat, onaysa ölüm pəyamı verdin.
 
Bəzinin ələmində, bəzinin çaqasında
İştirak eyləmişsin anlamadan, müxtəsər.
Kim bilir ki, o sakit sinənin arxasında
Bir quş kimi döyünmüş neçə-neçə ürəklər.
 
Xoş gəlir mənə səndən bu aldığım duyğular,
Ey dəmir qutu, fikrim halqalanır önündə.
Sayəndə canlanırkən çılpaq, yetim arzular,
Xəyalımın gölləri dalğalanır önündə.
 
Sənmi çox oynamışsın könüllərlə, mənmi çox?!
Sənmisən, ya mənmiyəm min bir xəbər şahidi?!
Ayrılığa, vüsalə aid səndə nələr yox?
Sən deyilmisən uzun macəralar şahidi?
 
Sən mənimlə bir qədər razılaşıb izin ver,
İzin ver də yarayım dəmir bağrını az-çox,
Görünsün içərində birikən xəzinələr,
Çünki səni həqqilə anlayan yox, duyan yox.