Əmin Abid Gültəkin - Azərbaycan istiqlal

Ansızın bəldəmizi sardı bir gecə,
Xırpaladı həyati bir qara pəncə,
Üfüqləri titrətdi şiddətli yellər 
Bir qiyamət fəryadı yüksəldi yer-yer.
Dağ, daş, dəniz çaıparaq biri-birinə 
Könüllər gömüldü yerin dərinlərinə.
Yalçın dağlar başından şimşəklər daşdı.
Ortalıqda bir dəli tufan qaynaşdı.
Yıxdı, yaxdı qarşısına çıxan şeyləri 
Məmləkət oldu artıq bir yanğın yeri.
Əski vətəndən bizə bir viran qaldı,
Yurdumuz pək qorxulu matəmə daldı.
Hər qayanm altında bir ruh inlərdi,
Yükselən fəryadlara yellər səs verdi.
Bir ölüm əl uzatdı şanlı millətə,
Dünki böyük səadət döndü nikbətə.
Devrildi həp taxtından şərəfli heyat,
Məhbəs kəsildi bizə böyük kainat.
Artıq qeyb eyləmişdi kəndini hər kəs,
Ağızlarda donmuşdu hıçqınqlı səs.
Mənliyi alınmışdı Türkün əlindən,
Aynlmışdı vəhşətlə öz gözəlindən.
Bütün millət uçuşub daşlar başına,
İltica eyləmişdi son göz yaşına.
Vətən xərabəsində bürünüb ahə,
Yalvanyordu candan böyük Allaha.
Yalvanyordu haqqa öz haqqı üçün 
Yamyordu ələmlə həp için-için...
İllər keçdi... Türk eli inlədi yenə...
Azərilər dərdini gömdü qəlbinə,
Bəklədi tannsmın böyüklüyünü 
Bəklədi qurtaracaq müqəddəs günü.
Çünki haqqm nuru idi alnmda yanan,
Yurdunun halesinə etmişdi iman.
Biliyordu sönməz yaxdığı ocaq 
Səltənəti ta həşrə qədər duracaq.
Nəhayət bir gün gəldi, durdu goz yaşı,
Yüksəldi çoxdan bəri əyilən başı.
Millətin ta ruhundan bir günəş doğdu 
Məmləkəti qaplayan zülməti boğdu...