Abdulla Canıoğlu - Ey ki, zulmətgəhi-zulf icrə uzun misli-cıraq

Ey ki, zulmətgəhi-zulf icrə uzun misli-cıraq,

Məstu sərxoş gozunə qarşı yaman gozlərə ağ,

Olmasın xaki-dərin guşeyi-ceşmimdən uzaq,

Ləblərindən dəhənim dərdə dəva etdi soraq,

Soylədi: ağzıma innabi-ləbu sibi-buxaq.

 

Baxdı mərdum yuzinə, saldı nəzərdən ayi,

Qıldı xəm şohrəti-əbruyi-lətifin yayi,

Qədru qiymətdə deyil ləl ləbin həmtayi,

Həvəsi-zulfi-siyahınla olub sovdayi –

Ki, cəkib silsileyi-kakili-tərrarə daraq.

 

Gorunur cohrələrin laləyə gulgun, gulə al,

Qoymadı al ilə ruyin dili-ayinədə hal,

Surmeyi-şux gozun fitnəyə saldı filhal,

Qıldı izhari-şərəf Kəbeyi-ruxsari də xal,

Vərəq uz surtdu qədəmgahına gulgunə yanaq.

 

Kakilin şanələnir zinəti-duş etmək ucun,

Xoş gəlir xəlqə ləbin hərfi nuyuş etmək ucun,

Dil dilər şərbəti-goftarını nuş etmək ucun,

Xəlqdən vəsfi-bənaguşunu guş etmək ucun,

Bəhr acdırdı sədəfdən duri-qəltanə qulaq.

 

Gul xitab etsə sənə, qoncə ona eylər itab,

Qoncə kimdir ki sənə qarşı durub verə cavab?

Baxsa hər dəm uzunə şərmdən olmazmı gulab,

Nədir ayinə gorən dəmdə səni eyləyə tab,

Əksi-ruxsarın ona olmasa mənada dayaq?!

 

Dursa ayinə, muqabil uzunə qılsa nəzər,

Ona uz vermə, nəzərdən sal onu şamu səhər,

Tazədən qoyma ola dovri-yənağında əsər,

Vəsməvu surmə gozu qaşına meyl etsə əgər,

Surməni seyrə salıb vəsməyə qıl qaş-qabaq!

 

Husnunə aşiqi-sadiq demə hər gumrahi,

Aşiq olduryaxa cərxi dili-atəşgahi.

İmtəhan eylə şəbi-hicrdə Abdullahi,

Şoleyi-ahına gər yanmasa cərxin mahi,

Tiğ cək, başım kəs, şəm kibi atəşə yaq.