Mehmet Akif Ersoy - Şark

Musallat, hiç göz açtırmaz da Garb’ın kanlı kâbusu, 
Asırlar var ki, İslam’ın muattal, beyni, bâzusu, 
“Ne gördün, Şark’ı çok gezdin? ” diyorlar. Gördüğüm yer yer 
 
Harap iller, serilmiş hânümanlar, başsız ümmetler, 
Yıkılmış köprüler, çökmüş kanallar, yolcusuz yollar, 
Bükülmüş beller, incelmiş boyunlar, kaynamaz kanlar, 
Düşünmez başlar, aldırmaz yürekler, paslı vicdanlar; 
Tegallüpler, esaretler, tahakkümler, mezelletler; 
Riyâlar, türlü iğrenç iptilâlar, türlü illetler; 
Örümcek bağlamış, tütmez ocaklar; yanmış ormanlar; 
Ekinsiz tarlalar, ot basmış evler, küflü harmanlar; 
Cemaatsiz imamlar, kirli yüzler, secdesiz başlar; 
“Gazâ” nâmiyle dindaş öldüren biçare dindaşlar; 
Ipıssız âşiyanlar; kimsesiz köyler; çökük damlar; 
Emek mahrumu günler; fikr-i ferdâ bilmez akşamlar! ...
 
Geçerken, ağladım geçtim; dururken ağladım durdum; 
Duyan yok, ses veren yok, bin perişan yurda başvurdum. 
Mezarlar, âhiretler, yükselen karşımda dûradûr; 
Ne topraktan güler bir yüz, ne göklerden güler bir nûr? 
Derinlerden gelir feryadı yüz binlerce âlâmin; 
Ufuklar bir kızıl çember, bükük boynunda islâm’ın! 
Göğüsler hırlayıp durmakta, zincirler daralmakta; 
Bunalmış kalmış üç yüz elli milyon, cansa gırtlakta! 
İlâhi! Gördüğüm âlem mi insaniyetin mehdi? 
Bütün umranı tarihin bu çöllerden mi yükseldi? 
Şu zâirsiz bucaklar mıydı Vahdaniyetin yurdu? 
Bu kumlardan mı, Allah’ım, nebiler fışkırıp durdu? 
Henüz tek berk-ı iman çakmadan cevvinde dünyanın, 
Bu göklerden mi, Yârap, coştu, sağnak sağnak, edyanın? 
Serendip’ler şu sahiller mi, cûdiler bu dağlar mı? 
Bu iklimin mi İbrahim’e yol gösterdi ecramı? 
Haremler, beyt-i Makdisler bu topraktan mı yoğruldu? 
Bu vâdiler mi dem tuttukça bihûş etti DÂVÛD’u? 
Hirâ’lar, Tûr-u Sinâ’lar bu afakın mı şehkarı? 
Bu taşlardan mı, yer yer, taştı Ruh-ullah’ın esrarı? 
 
Cihanın garb’ı vahşet-zâr iken, Şark’ında karnak’lar, 
Haremler, Sedd-i Çinler, Tak-ı Kisrâlar, Havernaklar, 
İrem’ler, Sûr-u Bâbil’ler semâ-peymâ değil miydi? 
O maziler, İlâhi, bir yıkık rüyâ mıdır şimdi? 
Ne yapsın, nâ-ümid olsun mu Şark’ın intibahından? 
Perişan rûhumuz, hâip, dönerken Bâr-gahından? 
 
Bu haybetten usandık biz, bu hüsran artık el versin! 
İlâhi, nerde bir nefhan ki, donmuş hisler ürpersin, 
Serilmiş sineler, kâbusu artık silkip üstünden. 
“HAYAT ELBETTE HAKKIMDIR! ” desin, dünya “DEĞİL! ” derken-