Mehmet Akif Ersoy - Bir Gece

Ondört asır evvel, yine bir böyle geceydi, 
Kumdan, ayın ondördü, bir öksüz çıkıverdi! 
Lâkin o ne hüsrandı ki: Hissetmedi gözler; 
Kaç bin senedir, halbuki, bekleşmedelerdi! 
Nerden görecekler? Göremezlerdi tabî'î: 
Bir kere, zuhûr ettiği çöl en sapa yerdi; 
Bir kere de, ma'mure-i dünyâ, o zamanlar, 
Buhranlar içindeydi, bugünden de beterdi. 
Sırtlanları geçmişti beşer yırtıcılıkta; 
Dişsiz mi bir insan, onu kardeşleri yerdi! 
Fevzâ bütün âfâkını sarmıştı zemînin 
Salgındı, bugün Şark'ı yıkan, tefrika derdi. 

Derken, büyümüş, kırkına gelmişti ki öksüz, 
Başlarda gezen kanlı ayaklar suya erdi! 
Bir nefhada kurtardı insanlığı o ma'sum, 
Bir hamlede kayserleri, kisrâları serdi! 
Aczin ki, ezilmekti bütün hakkı, dirildi; 
Zulmün ki, zevâl akılına gelmezdi, geberdi! 
Âlemlere, rahmetti, evet, Şer'-i mübîni, 
Şehbâlini adl isteyenin yurduna gerdi. 
Dünya neye sâhipse, onun vergisidir hep; 
Medyûn ona cem'iyyeti, medyûn ona ferdi. 
Medyûndur o ma'sûma bütün bir beşeriyyet... 
Yâ Rab, bizi mahşerde bu ikrâr ile haşret.