Jean de La Fontaine - Oduncuyla Azrail

Jean de La Fontaine - Oduncuyla Azrail

Yoksul bir oduncu varmış,
Yaş bir yandan, iş bir yandan belini bükmüş,
Yüklemiş odunları sırtına,
Yürüyormuş aflaya uflaya.
Zor adım atıyormuş zavallı,
Karşı yamaçtaki kulübesine doğru.
Bakmış olacak gibi değil,
Yıkmış yükünü yere
Oturup başlamış düşünmeğe:
— Nedir, demiş, şu dünyada çektiğim?
Bir gün rahat nefes almış değilim.
Kim var benden daha yoksul?
Dur yok, dinlen yok;
Ekmeksiz kaldığım günler çok.
Çoluk çocuk bir yandan,
Askeri, tahsildarı bir yandan;
Borç desen gırtlağıma kadar
Bir de üstelik bu odunlar!
Yeter artık, demiş, bu işkence bitsin:
Hey Azrail, neredesin?
Sen misin çağıran:
Azrail inivermiş yukardan,
Dikilmiş oduncunun karşısına,
Sormuş ne istiyor diye.
— Şey, demiş oduncu; istediğim bir yardım:
Şu odunu sırtıma ver diye çağırdım.
Canımı almıya kalkma sakın;
Nasıl olsa yakında alacaksın.

Ölüm gelir siler bütün dertleri;
Siler ama, bize uğramasın daha iyi.
Gerçek dileği şudur her insanın:
Her minnet kabul, tek ölüm olmasın!