Jean de La Fontaine - Heybe

Zeus bir gün bütün canlıları çağırtmış,
— Gelsinler, demiş, toplansınlar ayak ucumda.
Ve kim yaradılışında kusur buluyorsa
Söylesin çekinmeden,
Düzeltmesi benden.
— Önce sen konuş, demiş maymuna,
Şaşmam doğrusu kendini kusurlu bulmana,
Bir kendine bak, bir ötekilere,
Hangimiz daha güzel yaratılmış diye.
Baktın mı? Söyle şimdi bana.
Kendi halinden memnun musun?
— Ben mi, demiş maymun.
Neden memnun olmayacakmışım?
Onlar dört ayaklı da ben değil miyim?
Kimse kalkamaz suratımda kusur aramaya.
Ama ayı kardeşin suratı öyle mi ya?
Aceleye gelmiş bir karalama zavallınınki.
Bana sorarsa hiç resmini yaptımamalı.
Ayı gelmiş ortaya, iki yana sallanmış;
Herkes halinden yakınacak sanmış.
Ne gezer, övmekle bitirememiş biçimini;
Fili eleştirmiş bir hayli:
— Nedir, demiş, o biçimsiz, o çirkin irilik?
Kulaklarından kesip kuyruğuna eklemeli.
Akıllı sandığımız file gelince sıra
O da bir yanını komamış övülmedik;
Balinayı eleştirmiş o da;
— Bu kadar şişmanlık düşman başına, demiş.
Derken karınca gelmiş,
O da peynir kurdunu fazla ufak bulmuş...
Minnacık kurda şöyle bir bakınca
Kendini bir dev gibi görmüş karınca.
Zeus bakmış her yaratık hâlinden memnun,
Hep kendileri güzel, başkası çirkin.
Savmış hepsini Zeus baba gülerek.
En çok da insanoğluna gülmüş olsa gerek.
Bizden çılgını var mı kendini beğenmede?
Benzerlerimizi vaşak gözüyle süzer,
Kendimize kirpi gözüyle bakarız.
Kendimize her kusuru bağışlar,
Başkasında pireyi deve yaparız.
Hepimizin omuzuna, doğuştan,
Çift gözlü bir heybe asmış sanki Yaradan.
İnsanın oldum olası taşıdığı bu heybenin
Arka gözü kendi kusurlarımız içindir,
Ön gözüyse başkalarının kusurları için.